W TEORII I PRAKTYCE
Istnieje wiele dowodów na to, że około połowy XVIII wieku toczył się w głównych ośrodkach kultury europejskiej poważny dyskurs między zwolennikami sił rozumu a entuzjastami .wyobraźni i uczuć. Jedni, racjonaliści, jednoczą się pod hasłami materialnego postępu technicznego, drudzy próbują bronić wartości duchowych, niezbędnych, ich zdaniem, człowiekowi. Pomiędzy tymi biegunami powstaje pole napięć, którego falowanie określa charakter dominującej twórczości.W teorii i praktyce ówczesnej architektury postawę racjonalistyczną zauważyć można szczególnie tam, gdzie funkcja i organizacja stanowią główne czynniki przesądzające o powstaniu obiektu. Postawa racjonalistyczna początkowo wiązała się z zakorzenionym w Anglii palladianizmem, potem w związku z rozszerzeniem się zadań architektury zaczęto wysuwać wątpliwości, czy użyteczność może być uznana za kategorię estetyczną. J. Warton w 1756 roku podzielił twórców na talent) intelektualne i talenty poetyckie, i to rozróżnienie między racjonalizmem a emocjonalizmem będzie wciąż obecne w refleksji o sztuce jako jedna z podstawowych zasad porządkujących.
Znalazłeś się tutaj dzięki poniższej frazie kluczowej: